Balans

Mijn mentale herstel is voor mijn gevoel altijd een beetje zoals balanceren op een koord. Zodra ik te snel stappen zet, raak ik uit balans en val ik. Maar als ik stil ga staan heb ik ook geen balans, dus.. val ik alsnog.

Ik ben iemand die graag in beweging is, zowel op mentaal als lichamelijk vlak. Het instant stil te komen staan door de corona is dus ook voor mij even slikken. Een nieuw ritme, een nieuw normaal vinden in 98% thuis doorbrengen brengt bij mij vooral herinneringen op aan de tijd van mijn opnames, dus zijn niet geheel positief. Ik ging, net als bijna iedereen nu doet denk ik, meer schommelen, krijg meer last van drang en heb moeite met mijn dagelijkse planningen vol houden.

Op het moment dat ik meer ga schommelen wordt mijn strenge stemmetje ook fanatieker. Ik moet gewoon opstaan, me bezighouden en die schommelingen maar opvangen. Want dat hoort erbij. En.. een oude favoriet; anderen hadden het toch zoveel slechter dus ik moet me niet aanstellen.

Die oude overtuigingen helpen natuurlijk niet, maar komen of ik nou wil of niet gewoon omhoog. Wat ik alleen even vergeten was, was dat deze overtuigingen ook omhoog komen als ik een stapje harder ga lopen op dat koord. Dan zegt dat stemmetje in mij dat ik het allemaal helemaal niet kan, dat ik niets waard ben etc etc. Waar ik ondertussen goed getraind ben op dit op te vangen als ik sneller ga lopen, was ik even vergeten dat ik ook uit balans raak als ik, ook al is het door externe factoren, in 1 keer langzamer moet gaan lopen. Dan heb ik ook even tijd nodig.

Ik heb ruimte nodig om een nieuw ritme te vinden. Om oude overtuigingen op te vangen, met ze in gesprek te gaan en mijn nieuwe overtuigingen weer opnieuw te bekrachtigen. Om mijn vangnet op verschillende manieren weer even in te schakelen, door in ieder geval te benoemen dat ik schommel, drang heb of het moeilijk heb. En om mijzelf de ruimte te geven die ik nodig heb.