Verantwoordelijkheid bij de ander laten

Ik ben zo’n heerlijk persoon die als ik vraag om iets, of als iemand wat aanbied ik altijd zeg; maar alleen als het echt uit komt he? Of weet je zeker dat je daar ruimte voor hebt? Ik ben altijd bang dat mensen over hun grenzen heen gaan voor mij of ruimte aanbieden die ze eigenlijk niet hebben. Het maakt dat ik het moeilijk vind om hulp te accepteren, vooral als ik niet het gevoel heb dat ik iets terug kan doen.

Nou weet ik, net als vele anderen, dat ik voor de mensen waar ik van houd met liefde veel doe en daar niets voor terug vraag. Daar ook niets voor terug wil. Ik doe het omdat ik van ze houd, niet omdat het nodig is. Ik doe het omdat ik weet dat ze zich uiteindelijk beter voelen, of dat het hun pijn verlicht en dat hun dag daardoor net iets beter is dan daarvoor. Ik weet dat, en toch vind ik het moeilijk om dat voor mijzelf te accepteren.

Ik probeer mezelf ondertussen vaak te herinneren dat het niet mijn taak is om de verantwoordelijkheid te nemen over andermans grenzen. Dat zelfs als iemand over hun grenzen heen gaat die dat misschien wel bewust doet omdat degene die stap willen maken voor mij en rekening houdt met wat dat betekent voor hun. Dat die, net als ik, bijvoorbeeld een dag extra rust inplannen omdat ik soms met liefde een stapje over mijn grens heen doe voor iemand waar ik van houd.

En zelfs dat als ze over hun grenzen heen gaan en mij dat kwalijk nemen, dat als nog niet mijn schuld is. Grenzen blijven altijd de verantwoordelijkheid van iemand zelf. Ik kan aanbieden om samen te kijken hoe we kunnen voorkomen dat het nog een keer gebeurd. Ik kan terug kijken naar mijn eigen handelen en mijn eigen grenzen en ik kan meedenken met de ander. En dat kan ik aanbieden, maar iemand kan het ook vragen. Die vergeet ik namelijk ook wel eens. Ik ben iemand die snel allemaal hulp aanbiedt met ook al opties aan hulp. Maar soms is het nodig dat ik even mijn mond dicht houd en iemand zelf laat werken