In december had ik mijn operatie waarna ik veel last heb gehad van pijn. Gedurende de maand van mijn herstel werd ik herinnerd aan dat zelfbeschadiging eigenlijk meer is dan alleen wat je ziet (of niet ziet). Het is een bepaald onderdeel in mijn hoofd die zich met van alles bemoeit en vind dat ik de pijn verdien.
In de eerste paar weken na de operatie was ik enorm vergeetachtig en warrig, veel meer dan dat ik van nature al ben. Dit betekende dat ik meermaals mijn pijnmedicatie vergeten ben. De dialoog die ik veel met mezelf heb gevoerd in die maand is of ik mijn medicatie vergat omdat ik het echt vergat, of omdat ik vond dat ik het niet verdiende.
Daarnaast ben ik ook goed in mezelf overvragen, vooral als ik geen pijn voel. Dit resulteerde in continu moeten beslissen, neem ik mijn pijnmedicatie of kan ik zonder? Is het beter zonder, zodat ik luister naar de pijn in plaats van allemaal dingen te doen die ik eigenlijk niet kan omdat ik de rem niet voel? En ik soms de rem ook niet kan aantrekken...
Dit betekend dat ik veel met mezelf “in gesprek” ben geweest. Neem ik medicatie niet, of wel, omdat het goed voor me is of omdat een ongezond deel van me zich ermee bemoeit. Mijn zelfbeschadiging deel is er altijd van overtuigd dat ik alles wat moeilijk en slecht is verdien. Het is een vermoeiend onderdeel en het is een onderdeel die net als de rest van mijn onderdelen heel hard gaat schreeuwen als ik er niet naar luister. Ik moet ermee in gesprek en het serieus nemen om het gerust te stellen en weer kleiner te maken.
Dat in gesprek gaan brengt me altijd nog een deel van angst. Zelfs na 5 jaar. Zelf nu ik weet hoeveel ik al heb overwonnen in die jaren. Want wat nou als ik terugval? Wat zou dat betekenen?
Waar ik me vooral aan vasthoud is dat ik weet dat ik een veel betere relatie met mezelf heb. Dat ik me heb omringd met mensen die me steunen en met hulpverleners die me begrijpen. En dat zelfs als ik zou terugvallen, ik dat met liefde en ondersteuning kan oppakken, hoe moeilijk ik dat ook zou vinden.
Comments