Plan A… en B en C en D en E

Hulp vragen is altijd zo’n ding. Vaak zijn we bang om überhaupt om hulp te vragen maar ook bang om afgewezen te worden. Dat was het in ieder geval voor mij. Of bang om wel hulp te krijgen maar dan achteraf te horen dat het eigenlijk wel te confronterend was en dat ze spijt hadden dat ze hadden geholpen.

Iets wat je in therapie leert is dat je om hulp mag vragen gezond is en dat je dat verdiend. Dat op zichzelf staand is al een heel iets om te leren en vraagt ook veel van je om het uiteindelijk in te zetten. Wat er gebeurt op het moment dat we het beginnen in te zetten of op papier inplannen om te gaan inzetten is dat we over het algemeen een plan A hebben. Oke, als ik me niet goed voel dan bel ik… mijn moeder of mijn therapeut of iemand waar jij je in ieder geval begrepen door voelt. Vaak laten we dan ook alles afhangen van die persoon

Het maakt dat we dan een vergroot risico hebben om bevestigd te worden in onze angsten, zonder dat wij dit zo plannen. Wij zien het namelijk als een super grote stap om iemand in vertrouwen te nemen en om hulp te vragen als we het nodig hebben. Het is alleen wel heel moeilijk om tijdig aan de bel te trekken, vooral aan het begin. Dus de eerste paar keer dat ik om hulp vroeg had ik ook eigenlijk nu meteen hulp nodig. Het zette mijn omgeving maar ook mij in een onmogelijke situatie die eigenlijk nooit in volledigheid op een goede manier af te ronden was

Want wat gebeurd er op het moment dat ik mijn plan in zet en iemand zegt, ik houd heel veel van je, ik heb alleen nu even geen ruimte. Eigenlijk is dat namelijk een heel mooi en gezond iets. Ze geven grenzen aan en maken ruimte voor zichzelf, maar daardoor voelde ik me instant alleen gelaten en bevestigd in mijn overtuigingen dat ik er niet toe deed. De “zie je wel” factor

Wat ik heb geleerd over de jaren is dat ik een plan A moet hebben, maar ook meerdere back up plannen. En mijn laatste back up plan moet altijd een back up plan zijn voor mij alleen. Wat nou als iedereen een shit dag heeft die dag en niet kan? Hoe ga ik dan door de tijd heen komen totdat iemand, vaak een therapeut, wel kan? Wat kan ik in de tussentijd doen? Wat heb ik nodig?