De draak die suicide heet

We waren de grootste vijanden. Ik een klein mens op een grote aardbol in een kasteel die ik zelf had gebouwd om mensen op een afstand te houden. Zij de draak die ik verborgen probeerde te houden, waarbij ze mij omringde in een zee van vlammen wanneer ik dacht dat het me gelukt was. En zo ging het voor jaren. Elke keer als ik dacht te ontsnappen vond ze me weer en bracht ze mij terug naar mijn eenzame kasteel, rauw van de vlammen die ze over mijn lichaam liet kruipen. We waren in stilte een continue cirkel aan het doorlopen, keer op keer. Ik probeerde te negeren dat ze er was en zij drong zich continu weer aan mij op, zorgde dat ik haar niet kon vergeten. Tot dat jaar dat ze mij bijna opslok in haar vlammen. Ik was op, het einde was gearriveerd. Maar daar kwam zij om mij te redden. Waar haar vlammen mij altijd verbranden gaf ze me nu een adem om ze uit te blazen. Gaf ze me de ruimte om te ademen wanneer ik het gevoel had dat al zo lang niet te kunnen. Ik keek haar eindelijk aan. Ik gaf haar ruimte en probeerde haar niet te verstoppen voor de mensen waarvoor ik het kasteel had gebouwd. Ik raakte haar aan en nam haar mee op mijn pad. Haar ziel en die van mij waren interwoven, alleen had ik dat nooit begrepen. Zij haalde mij keer op keer weer terug. De vlammen waren een misverstand van liefde. Ik omhelsde haar. Mijn gevecht was altijd met een deel in mezelf.. Ze vertegenwoordigde een deel die ik te eng vond, te moeilijk vond. De vlammen waren heet omdat ik vond dat ze moesten branden, omdat ik dat had verdiend. Ze eiste mijn aandacht op omdat ik zonder haar niet mij ben. Omdat ik zonder haar niet ook kon genieten van het leven. Zonder haar niet begreep wat genot is. Zonder haar geen persoon ben. Ze liet mij zien dat de duisternis bij het licht hoort. Dat de vlammen mij kunnen omringen zonder mij te branden. Dat door naar elkaar te luisteren we samen de hele wereld aan kunnen. Dat we zoveel meer begrepen van andere mensen omdat we in ons kasteel hebben gewoond. Apart van elkaar en toch samen. En nu samen in een hutje op de hei wonen waar zij vrij kan rondvliegen en ik mensen kan toelaten in mijn weide terwijl we lachen naar de vrolijke draak die rondjes vliegt in de lucht. Ze liet mij zien dat als we er voor elkaar zijn we beide kanten van het leven aankunnen. De moeizame, de vlam opslokkende momenten en de fijne, vlam omarmende momenten. Dat de puurheid van mijn leven gecreëerd is door die rauwe momenten dat ze mij heeft gebrand. Dat we samen zijn gegroeid tot 1 mooi wezen. Dat in mij nog altijd die mooie draak leeft, die suïcide heet. __________ Ik heb dit stuk geschreven toen ik inzag wat mijn suïcidale deel mij ook heeft gegeven. Zag dat ik altijd in zo'n groot gevecht met dit deel ben geweest terwijl ik zonder haar niet meer mij ben. Dat ik er aandacht aan kan geven zonder verbrand te raken.