De zwarte draad in mijn gekleurde vlecht

Ik ben een visuele denker, waardoor voor mij mijn suïcidaliteit in mijn hoofd een vorm heeft van een zwarte draad in een complexe vlecht van kleur. Vroeger was deze vlecht voornamelijk zwart, met hier en daar een klein beetje kleur. Nou geef ik toe dat mijn depressie dezelfde kleur heeft gehad in deze vlecht, dus die zijn voor mij vrij interwoven.

Handig om te weten is dat ondanks de hoeveelheid zwart in mijn leven, mijn lievelingskleur, of non-kleur, alsnog zwart is. Iets wat donker, duister en soms complex is, heeft ook een plek in mijn hart. Toch is het zwarte deel in mijn vlecht iets waar ik een groot deel van mijn leven tegen gevochten heb, geen plek heb gegund in mijn hart. Op zich logisch denk ik, omdat het gaat om de dood, en je vooral geleerd wordt dat je toch moet willen leven.

Het feit dat het ging om moeten willen leven, en niet om simpel willen leven maakte het natuurlijk al complexer. Een groot deel van mijn suïcidaliteit heb ik in stilte gevochten, omdat ik mij schaamde dat ik die wil niet had. Ik had mezelf vooral overtuigd dat ik op deze wereld was om andere mensen te helpen dat geluk te vinden, maar dat ik daar niet voor gemaakt was. Maar om alleen zulke dingen aan te vechten maakte het alleen maar zwaarder. Daarbij was mijn tactiek vooral ontkenning en de reactie daarop van mijn suïcidaliteit was om maar groter en groter te worden in de hoop gehoord te worden.

Na jaren gewerkt te hebben, met mijn stille gevecht op de achtergrond, werd ik op mijn 25e opgenomen na een poging, waarbij de 1e barrière doorbrak richting mijn omgeving. Ik begon langzaam mijn familie en vrienden toe te laten in mijn worsteling maar ervaarde op de PAAZ alleen maar meer eenzaamheid en schaamte. Hulpverlening nam mij niet serieus en ik had het gevoel alsnog alleen te moeten vechten. Ik kwam na opnieuw maanden vechten uiteindelijk terecht op een gesloten afdeling, wat heel eng klinkt, maar dit was mijn, onverwachte, veilige haven. De hulpverlening nam mij serieus en creëerde tijd voor mij op het moment dat ik aangaf dat het niet goed ging, zelfs als ik dat met een brede glimlach zei. Hierdoor brak gedeeltelijk de 2e barrière richting hulp. Maar de belangrijkste barrière was de 3e. Dat is namelijk de hulp die ik mijzelf biedt, zonder oordeel.

Iets wat ik later in therapie heb geleerd is dat mijn suïcidaliteit een onderdeel is van mij. Wat in eerste instantie natuurlijk eng was, maar ondertussen een rustgevend iets is geworden. Het heeft namelijk ook een groot deel van wie ik ben gecreëerd. Ik ben ik niet zonder dit deel in mij. Ik heb liefde ontwikkeld voor die zwarte kleur, omdat die mij ook zoveel heeft gebracht. Het heeft bepaalde aspecten in mij ontwikkeld en maakt het dat ik nu met meer genot kan kijken naar de wereld op mijn goede dagen. Op mijn moeilijkere dagen maak ik nu meer ruimte voor zelfliefde in plaats van mezelf te straffen voor een onderdeel in mij die ik niet kan veranderen.

Een andere belangrijke ontwikkeling is dat ik het niet meer alleen hoef te doen van mijzelf. Als ik merk dat ik geen positiviteit meer kan vinden in die zwarte draden, als het allemaal even teveel wordt, schakel ik mijn hulplijnen in. De juiste hulpverlening of familie/vrienden. Dat wat ik op dat moment nodig heb. Zo krijg ik soms wat extra kleuren aangereikt, of zwart met glitters, om in mijn levens vlecht te verwerken.