Hokjes denken

We leven momenteel in een maatschappij die van hokjes houd. Het feit dat ik vrij fanatiek buiten die hokjes huppel maakt niet dat een groot deel van mij niet ook op die manier getraind is. De vraag als je iemand ziet waarbij je twijfelt.. ben jij een man of een vrouw? komt ook in mijn brein nog wel op.

Wat een groter verschil met vroeger is, is bewustzijn. Ik denk dat een heleboel mensen snappen dat je opvoeding en systematisch denken niet in 1 keer ombuigt tot wat nieuws. Wel kun je leren er andere gedachten tegenover te zetten en bij jezelf na te denken of vragen/opmerkingen die bij je opkomen wel echt nodig zijn.

Op het moment dat ik nu iemand tegenkom waarbij mijn eerste gedachte (naast oh my god wat een leuke schoenen, nagellak, je straalt zo etc, want ik denk niet 1 ding) misschien is, ben jij een man of vrouw? Komt daar nu vooral achter.. who cares? Met welk gender iemand zich identificeert gaat mij namelijk niets aan, als ik iemand gewoon op straat zie lopen. Als ik iemand in de wc tegenkom.

Als ik daadwerkelijk met iemand in gesprek wil, en ik wil diegene niet kwetsen door de verkeerde voornaamwoorden te gebruiken? Daar is eigenlijk een super simpele oplossing voor. Vraag het. Ja dat is even onwennig in het begin. Vragen; hé wat voor voornaamwoorden vind je fijn? Maar ook in andere aspecten. Laatst kwam een medestudent naar me toe die zei; ik wou dames en heer roepen, maar wat wil je dat ik voor jou daar gebruik? Dat soort vragen maken mij zo enorm happy. Het opent een gesprek. En geloof ik me ik verwacht niet dat je alles meteen goed doet. Ik gebruik ook wel eens een verkeerde naam, of voornaamwoord. Corrigeer jezelf en ga verder. Geloof me dat dat echt 10x beter is dan dat je sorry blijft zeggen (in ieder geval voor mij). Continue sorry’s leggen de focus op wat er fout gaat, terwijl ik echt meer happy word van mensen die nu die/hen gebruiken en even een momentje gebruiken om dat met mij te vieren