Hulp vragen

1 van de onderwerpen die het moeilijkste is geweest, en soms nog steeds is, in mijn leven. Hulp vragen van andere mensen kon leiden tot teleurstelling, gevoelens van tot last zijn, soms daadwerkelijk te veel te zijn of dat ik nog meer bij iemand neerlegde die al zoveel pijn had. Het vormde dat ik eigenlijk alleen hulp vroeg wanneer ik aan het einde van mijn latijn was. Ik vroeg alleen wel de hulp die ik eigenlijk nodig had toen ik aan het begin van mijn neerwaartse spiraal nodig had. Ik zei “het gaat niet zo lekker” op het moment dat het echt heel erg slecht ging.

Zoals vele anderen kon ik anderen wel adviseren om eerder om hulp te vragen omdat zij het verdienden. Ik vond zelf alleen niet dat ik dat verdiende. Het heeft jaren in therapie maar ook gesprekken met mijn begeleider, vrienden en familie gekost om langzaam meer mijn eigen deel te vertrouwen. Hulp te vragen en niet bij een afwijzing ervan overtuigd zijn dat ik ook geen hulp verdien. Om dan naar optie 2 te zoeken. Extern, maar ook intern.

Wat ik daarmee bedoel is dat ik vroeger vond dat ik alles alleen moest oplossen. Nu weet ik dat ik het niet alleen hoef op te lossen, en nog belangrijker, ik wil het niet meer alleen oplossen als ik dat niet kan. Ik kijk alleen ook naar de opties. Op het moment dat nu degene die ik nodig heb niet kan, stil te staan of iemand anders ook zou kunnen. Of dat ik eventueel iets in de tussentijd kan doen waardoor diegene later wel kan, of dat als ik een aantal stappen zet dan iemand anders wel kan. Ik kijk dus naar mijn aandeel in hulp vragen.

Soms moet ik ook stilstaan of mijn hulpvraag duidelijk genoeg was. Dacht ik gezegd te hebben; “ik heb je nodig”, maar zei ik daadwerkelijk “heb je misschien een keertje tijd voor mij?”. Ik weet zelf ook dat de prioriteit in de 2e zin voor mij minder hoog is als een vriend dit vraagt dan de eerste zin. Het is ook veel duidelijker. En soms ben ik “te veel”, heeft iemand hun bord al zo vol dat er geen ruimte is voor mij. En dat maakt mij niets minder waard, dat zijn hun grenzen. Ze houden niet minder van mij en ze steunen mij nog steeds, eigenlijk zelfs meer door soms te zeggen nee. Want dan weet ik waar ik aan toe ben, en zo heb ik ook geleerd dat nee zeggen in dit soort situaties ook gezond is. Dat jij minimaal net zo belangrijk bent als de ander.