Intuitie volgen

Mijn intuïtie volgen. Het voelt voor mij vaak als zo’n ongrijpbaar iets. Iets waar ik graag logica aan wil koppelen zodat ik snap waarom ik bepaalde dingen denk of voel. Maar zo werkt intuïtie niet. Hoe verder ik ben in mijn herstel hoe meer ik mijn intuïtie zie als mijn ongetinte kern. Die vertrouwt op wat die voelt en daarop handelt

Door de jaren heen heeft die alleen altijd aan zo’n jury tafel gezeten samen met mijn vervelende ervaringen, overtuigingen en het logische deel in mij. En als er dan iets naar voren kwam dan was het een spelletje van de meeste stemmen gelden, met maar 3 seconden om te reageren. Mijn intuïtie heeft alleen wat meer tijd nodig dus liep vrijwel altijd een punt achter

Het maakt dat op het moment dat ik in therapie ben (en eerlijk ben) ik eigenlijk op bijna alle vragen beantwoord; dubbel. Deze extra delen zijn namelijk zo groot geworden dat ze ruimte nodig hebben. Door therapie heb ik leren filteren. Door een soort zeef te plaatsen onder mijn logica of mijn oude ervaringen probeer ik er vaak alleen nog uit te halen wat van toepassing is op de situatie, zonder deze delen weg te drukken. Ik neem mee wat belangrijk is

Deze delen zijn voor mij belangrijk om te kunnen bespreken. En stiekem is mijn jurytafel ondertussen omgetoverd naar een soort ronde tafel van king arthur. Er bleken namelijk veel meer delen in mij verstopt te zitten, maar die kregen vaak geen ruimte door alle angsten en dingen die ik “gewoon” moest doen van mezelf. Door te filteren kwam er uiteindelijk ook ruimte voor de delen die gezond in discussie gingen, en ook meer ruimte maken voor mijn kern

Niet dat dat vertrouwen op mijn kern zo vanzelf gaat. Ik heb door de jaren heen weer opnieuw een vertrouwensband op moeten bouwen, en ben daar nog steeds mee bezig. Ik heb moeten leren om vaak mijn kern weer onder een berg van de andere delen te vinden. Elk deel heeft wel een reden waarom die er is en waarom die vind dat die gelijk heeft. En door steeds meer te filteren heeft mijn kern veel meer kracht en groeit die steeds groter. Doordat ik ook volg waar die me soms naar toe stuurt, zonder te veel af te vragen, leer ik liefdevol naar mezelf te luisteren, zelfs als ik struikel