Liefde voor mijn littekens

Ik heb altijd een fascinatie gehad voor littekens bij mijn partners. Ik zie ze als een soort map van het leven. Als een extra ontdekking op het pad waar een uitleg bij kan zitten. Iets simpels, iets moeilijks, iets waardevols.

Het is gek om te bedenken dat ik zoveel liefde heb voor andermans littekens terwijl ik zoveel moeite heb gehad met mijn eigen littekens. Ze niet serieus nam, me ervoor schaamde of ze probeerde weg te stoppen.

Ondertussen ben ik aan het groeien in mijn relatie tot mijn littekens. Ik zie ze als mijn map. Mijn gebeurtenissen, mijn gevechten, die zichtbaar zijn op mijn lijf. Waar ik soms moeite mee heb, maar die me eigenlijk ook iets heel waardevols hebben gebracht. Want ik ben er. Ik sta er. Wat misschien helemaal niet was gebeurd als ik niet had zelfbeschadigd. Ze zijn mooi, op hun eigen manier. Een onderdeel van mij, mijn verleden en mijn karakter. Iets waar ik trots op ben om te hebben overwonnen en elke keer dat ik drang heb iets anders in te zetten. Maar niet meer beschuldigend op terug kijk.

Ik heb liefde voor mijzelf en mijn littekens. Ze zijn tekeningen, een soort sterrenstelsel op mijn eigen lichaam. Ze maken mij bijzonder en aan de andere kant net zo normaal als zoveel andere mensen. Ze hebben me ook door moeilijke momenten geholpen. Het voelen van de littekens hielpen me om uit herbelevingen te komen omdat ze overduidelijk in het hier en nu zijn. Deze littekens zijn niet van vroeger. Ze zijn van nu. Ze zijn van die keiharde overlever. Van de vechter in mij. Van degene die het niet op wou geven maar een helpende hand nodig had in verder komen.

---

Geschreven in Maart 2019