Ontspannen

“Ontspan maar” zegt de fysio, terwijl ik in zijn armen lig om mijn rug gekraakt te krijgen. Nou denk ik dat niemand totaal kan ontspannen in zo’n situatie, hoe aardig of leuk je fysio ook is, maar ontspannen is altijd al wel een dingetje geweest voor mij.

Op het moment dat in workshops, therapieën o.i.d. werd gezegd probeer maar te ontspannen werd ik geconfronteerd met het feit dat ik niet wist hoe. Er was altijd een (grote) basis aan spanning in mijn lijf en hoofd waar ik niet vanaf kon komen hoe hard ik ook mijn best deed. Te veel spanning resulteerde ook in lichamelijke klachten, vooral op de schaarse momenten dat ik wel ontspande, bijv. bij fanatiek dansen met uitgaan.

Van de oefening span je spieren aan zodat je merkt dat je ze niet altijd zo gespannen zijn ging ik intern heel hard huilen. Er was een verschil, maar het was echt minimaal. Het is een oefening die ik ondertussen 8 jaar geleden heb geleerd, en vorige maand pas voor het eerst echt heb toegepast zonder te willen huilen. Belangrijk hierin vind ik vooral dat je nu dus oefeningen tegen kunt komen waar je verdrietig, boos of gefrustreerd door raakt (of gewoon echt niets mee kan), maar dat die wel in je arsenaal van dingen die mogelijk zijn komen. En misschien gebruik je die later op het moment dat die voor jou werkt wel.

Ondanks dat ik echt 80% meer kan ontspannen dan vroeger en een veel betere relatie heb met mijn lijf, heb ik momenteel dus alsnog wel moeite met ontspannen. Ik val qua mogelijkheden ook vooral terug op de “pleister plak” techniek. Ik doe dingen en hoop er meer ontspannen van te worden, maar er zit een spanning in mijn lijf. En ik wil er wat mee.

En hier komt hulp vragen weer even om de hoek huppelen. Hoewel ik dit misschien alleen kan, wil ik het niet. Ik heb contact opgenomen met een haptonoom en ga samen met haar het avontuur aan om op een nog liefdevollere manier met mijn lijf te kunnen communiceren en om te gaan. Want nu ben ik daar klaar voor.