Zelfbeschadiging jubileum

In december was het 5 jaar dat ik voor het laatst heb zelfbeschadigd. Meer dan op mijn verjaardag of oud en nieuw is dit een dag waarbij ik stilsta bij wat ik heb overwonnenen en hoe de toekomst er misschien uitziet. Het is een dag wat soms voelt als een overwinning en andere keren voelt het alsof mezelf over die lijn push.⁠

⁠

Niet dat ik niet trots ben op die 5 jaar. Ik ben fucking trots. Er komen continu weer dingen op mijn pad waarbij al mijn cellen schreeuwen dat ik de komende tijd echt niet ga redden zonder mezelf te beschadigen. En waarbij ik me zelfs soms toestemming geef dat als het echt, echt niet anders kan, ik het mag doen. En dat laatste geeft gek genoeg meer ruimte dan het niet mogen doen van mezelf ooit heeft gedaan. Het is een deel van de zelfliefde die ik heb ontwikkeld naar mezelf. ⁠

⁠

Door de jaren heen, en met hulp van allerlei therapieën en innerlijke zoektochten is het moeilijk te verwoorden waar mijn zelfbeschadiging precies vandaan is gekomen. Waarom ik ooit heb “besloten” om te “beginnen” met mezelf te beschadigen. Dit staat met reden tussen aanhalingstekens, want in mijn hoofd was er nooit een bewuste keuze van het ene moment op het andere dat ik heb besloten het te doen. Het was ineens in mijn leven en ik kwam er niet meer vanaf. ⁠

⁠

Met de laatste zoektocht bij de haptonoom vallen er veel puzzelstukjes op de plaats. Zo ook een stuk achtergrond van mijn zelfbeschadiging. Het is een deel van de basis maar niet alles, en ik denk dat die ook nooit volledig zal komen. Op zich heb je deze informatie ook niet nodig om andere dingen te leren, maar een deel van mij ervaart altijd wat meer rust als ik begrijp waar dingen vandaan komen. ⁠

⁠

Daarnaast ontwikkeld zelfbeschadiging zich, net als elke andere verslaving, zich door de jaren. Het begon misschien als coping om met iets om te gaan, maar uiteindelijk werd het een coping voor verschillende dingen, waarvoor ik voor elk onderdeel heb moeten werken om andere dingen te leren in te zetten. En vooral heb geleerd om liever naar mezelf te zijn. Om zelfs in mijn angst te mogen zeggen, als het niet anders kan.. dan is het oke. En dat dat niet meteen betekent dat ik het ga doen.