Voor mensen die mij zo’n 10 jaar kennen hebben mij zien schommelen van skinny “gezond” naar mijn happy gezonde gewicht.
Mijn skinny “gezonde” gewicht is voor mij altijd een slecht teken geweest. Voor (vooral onbekendere) omstanders echter vaak het moment om complimenten te geven want “was ik afgevallen?” of “je ziet er zo goed uit”. Het betekende voor mij alleen dat ik mega depressief was en al langere tijd slecht of niet aan het eten was.
Ik vind het mooi hoe @tijgerfights het laatst benoemde; "Ik heb geen eetprobleem, ik heb problemen met eten." Ik houd namelijk intens van bepaalde gerechten maken en eten. Het lukt me alleen heel vaak niet, of moeizaam. Ik weet ondertussen dat het niet alleen te koppelen is aan mijn depressie. Ik vergeet soms te eten omdat ik te enthousiast met iets bezig ben, 20x heb gedacht ik ga straks eten maar het elke keer weer vergeet. Maar ook als ik te onrustig ben en niet goed keuzes kan maken in wat ik op brood zou doen, of nog moet koken maar dat het maken van voedsel stappen zijn die op de 1 of andere manier niet kloppen in mijn hoofd. Waardoor ik uiteindelijk niet eet.
Ik heb bepaalde manieren ontwikkeld om beter voor mezelf te zorgen en het makkelijker voor mezelf te maken om te eten, ook als ik geen zin heb of het te complex is in mijn hoofd.
Ik kook vaak meerdere gerechten en gooi dan alles in de vriezer. Zo kan ik toch 'snel' iets eten zonder dat er 50 stappen aan zijn verbonden. Ook zet ik vaak reminders in mijn bulletjournal, maar ook wekkers als ik merk dat ik een moeizamere dag heb in mijn hoofd. Want als ik niet eet merk ik wel dat ik meer ga schommelen in mijn moods en dat wil ik ook niet.
Dat gezegd ben ik wel liever naar mijzelf. Vroeger werd ik boos op mezelf als ik eten was vergeten of als ik “te laat” was. Nu schuif ik tijden op zodat ik wel 3 maaltijden heb gegeten of vergeef ik het mezelf als het een keertje mis gaat. Ik blijf wel scherp dat het dan bij een keertje blijft.
Kommentare