Van zelfhaat naar zelfliefde

Ik ben echt een fantastisch persoon. Ik kan ook oprecht zeggen dat ik fan ben van mijzelf. Dat ik momenten heb dat ik verliefd ben op mijzelf. Het klinkt fantastisch, en eerlijk is dat het ook wel. En ik heb hier kei, kei, keihard voor gewerkt. Hoe ben ik op dit punt gekomen? Ben ik van mezelf intens haten en soms zelfs verafschuwen zomaar even gezellig gewandeld naar het land van zelfliefde en ego? I wish. Of nou ja, eigenlijk wens ik het niet. Ondanks dat de weg zwaar was, heb ik alle stappen nodig gehad om echt oprecht mijzelf leuk te gaan vinden. Je gaat niet van zelfhaat en dan magisch wat liefs tegen jezelf zeggen naar jezelf leuk vinden. Zo werkt dat niet. Het gaat stap voor stap. Het gaat van ik haat mezelf naar ik vind mezelf slecht naar ik vind mezelf soort van wel oke en ga zo maar door. En dan kom je uiteindelijk op ik vind mezelf misschien wel leuk. En dan beginnen die kleine stapjes de andere kant op. En dat gaat op en neer. Ook nu, nu ik kan zeggen dat ik mijzelf leuk vind, zitten er uren en soms nog dagen tussen dat ik mezelf niet kan uitstaan. Mijzelf niet meer haat, maar eigenlijk ook even niet met mijzelf door 1 deur wil. En dat is oké. Ik kan niet zeggen dat dat normaal is, want ik heb de wereld van normaal echt al eeuwen geleden achter me gelaten, maar ik denk dat iedereen wel eens een dag heeft waar de zijde van jezelf meer omhoog komt waar je iets minder fan van bent. Waar je soms denkt, waarom ben ik zo? Waarom doe ik zo? Zucht… En dat maakt je geen minder leuk persoon. Voor mij maakt het dat ik ook intens geniet van de momenten dat ik zeg dat ik een fantastisch persoon ben, en dat mensen dan maar misschien vinden dat ik een beetje een hoge pet van mijzelf op heb. Die heb ik ook wel.. zo’n mooie heksenhoed, want als we het doen, doen we het in stijl. *geschreven voor de mei 2020 nieuwsbrief zebra voorlichting*