Verhuizen naar hawaii

Een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis…

Zo’n lekkere klinische titel. Ik noem het ook wel mijn - ik wil verhuizen naar hawaii - modus. Als dingen tegenzitten, als ik me teveel voel, me overladen voel.. wil ik graag alles bij elkaar pakken, verhuizen naar hawaii en dan doen alsof er niets is gebeurd en from scratch weer helemaal opnieuw beginnen.

Ondertussen herken ik deze modus, maar ik heb heel lang in mijn hoofd in een hawaii modus gefunctioneerd. Diep in mijn depressie had ik mezelf overtuigd dat ik misschien wel een burn out kon hebben, want ik was een beetje moe. Ondertussen was ik al een tijd belangrijke sociale contacten aan het vermijden.. de mensen die het door hadden dat het niet goed ging.

En als ik die toch even zag, en ze aan mijn hawaii modus begonnen te prikken om mij ervan bewust te maken, snauwde ik van mezelf af. Duwde ik ze weg en liet ik hun met een machteloos gevoel achter. Hun zagen mij glijden, maar ik zat ondertussen in mijn hoofd aan het strand met een gekoeld drankje te faken voor het leven, letterlijk eigenlijk. Want ik speelde met mijn leven.

Ik kon het niet aan om in de spiegel te kijken en te zeggen, het gaat niet goed he. Want als ik toe zou geven dat het niet goed ging, zou ik moeten toegeven dat het echt heel, heel erg slecht ging. En dat ik vanuit het diepste in mijn ziel niet wou leven. Toendertijd. Verrassend ook voor mij dan wel dat er wel een sprankeltje was in mij wat wel wou leven… alleen niet het leven wat ik tot dan had geleefd. Dat faken. Dat doen alsof. Zoveel delen van mijzelf ook naar hawaii sturen omdat ik vond dat ze teveel waren, te moeilijk.

Ondertussen wonen we gewoon hierin Laren. Al mijn aspecten. En soms wil ik nog naar hawaii verhuizen. En daar maak ik dan grapjes over met collega’s, praat ik erover met vrienden, familie of hulpverleners en creëer ik met hen een tussenweg.