top of page

Voor jezelf opkomen, na 5 jaar

Op mijn 26e ben ik opgenomen op een PAAZ (psychiatrische afdeling algemeen ziekenhuis). Ik kwam hier op 1 van mijn meest kwetsbare momenten en dacht los te kunnen laten dat ik mijn omgeving niet ‘tot last’ zou hoeven zijn met mijn problematiek. In werkelijkheid was de PAAZ 1 van de meest onveilige omgevingen waar ik heb gezeten, waar ik bevestigd werd in al diepgewortelde negatieve overtuigingen en moest ik alsnog al mijn schaarse energie stoppen in mijzelf weerhouden om dingen te doen die ik eigenlijk anders wou. Qua hulpverlening heb ik mij nog nooit zo alleen en onbegrepen gevoeld als in deze periode. Ondertussen is het 5 jaar geleden en heb ik een heleboel stages van emoties doorlopen. In het begin was ik woedend, wat overging in teleurstelling en verdriet. Soms dacht ik, misschien heb ik het wel overdreven.. maar naast dat deze tijd voor mij zwaar was, was dit voor mijn omgeving net zo zwaar. En heb ik af en toe gesprekken met hun waarbij ik word herinnerd dat dit echt gebeurd is. 5 jaar verder, en nu ben ik op het punt om er iets mee te doen. Van de week werd ik wakker en heb ik om 5.00 ‘s ochtends een brief geschreven voor de verpleging. De brief die ik eigenlijk al 5 jaar wou schrijven maar geblokkeerd werd door teveel woede, onmacht en verdriet. Een brief waarin ik vertel dat het mij pijn heeft gedaan en dat ik ook in zie dat hun misschien boven hun petje aan het werk waren. Een toereikende hand, om eens in gesprek te gaan, als ze dat zouden willen. Een stap in mijn eigen groei, om dit deel te kunnen afsluiten. En dan maakt het niet uit of het 1 jaar, 5 jaar of 10 jaar later is. Ik weet dat ik anders had verdiend.

2 views0 comments

Recent Posts

See All
Post: Blog2_Post
bottom of page