Wennen aan een nieuwe naam

Wennen aan een nieuwe naam

De overgang van mijn oude naam naar Max ging niet met glitters en confetti. De overgang ging met proberen. De eerste keer dat ik mijn nieuwe naam gebruikte was ik al een tijdje aan het twijfelen over deze naam en kwam ik in een workshop met allemaal mensen die mij niet kenden. Perfect, dacht ik! In het voorstelrondje mocht je zoveel of zo weinig vertellen als je wou. Ik heb met veel zweten verteld dat ik Max heette, en sloeg daarna gelijk dicht en wist niets meer verder te vertellen, zo spannend vond ik het.

Het is onzinnig maar ik was bang dat ik ‘betrapt’ zou worden dat ik niet “echt” zo heette. De dame vroeg nog of mijn naam een afkorting voor iets was, en toendertijd voelde dat echt als een ondervraging van hier tot ginder. Ik voelde me zo voor het blok gezet, ondanks dat ik wist dat ik in een veilige omgeving was (buiten dat het allemaal onbekende mensen waren haha)

Als extra kadootje, begonnen we daarna de workshop met een bal overgooien en moest je de naam van de ander roepen terwijl je de bal naar ze toe gooide. Perfect voor mensen die voor het eerst een nieuwe naam uitproberen, dus er was een mooie vertraging tussen MAX! en mijn gedachten die zeiden oh shit! dat ben ik!

Uiteindelijk was de workshop heel waardevol, vooral omdat ik wel de naam heb kunnen uitproberen en me geaccepteerd voelde door deze vreemde mensen als alleen Max, omdat hun niet anders wisten. De naam voelde wat onwennig maar het voelde wel beter dan mijn oude naam.

De onwennigheid van mijn nieuwe naam is niet meteen daarna weggegaan. Ik heb nog maanden daarna me nog wel onwennig gevoeld bij de naam, maar het was een beetje zoals een favoriet paar schoenen die je nog niet ingelopen hebt. Hoe meer en frequenter mijn naam gebruikt werd, ook door mijzelf, hoe meer die mij werd. Hoe meer die interwoven is geworden met mijn identiteit, mijn eigen ik. En ondertussen kan ik me al niet anders meer voorstellen.